historycznie pojęcie virago sięga starożytności, gdzie filozofia hellenistyczna twierdziła, że elitarni i wyjątkowo heroiczni mężczyźni mają virtus (gr. Virtus (po raz kolejny związany z vir, dzielnym człowiekiem przestrzegającym najwyższych wartości i etyki społeczeństwa w przeciwieństwie do homo, istoty ludzkiej) zdefiniował cechy doskonałości dla człowieka w starożytnym Rzymie (i Grecji), w tym męstwo i heroizm, ale także moralność i siłę fizyczną. Kobiety i nie-elitarni lub nieheroiczni mężczyźni (niewolnicy, służący, rzemieślnicy, kupcy) byli uważani za mniejszą kategorię i uważani za mniej doskonałych w rzymskiej moralności. Kobieta jednak, jeśli jest wystarczająco wyjątkowa, mogłaby zdobyć tytuł virago. W ten sposób przekroczyła oczekiwania co do tego, co uważano za możliwe dla jej płci, i ucieleśniła męską agresję i/lub doskonałość. Virago był więc tytułem szacunku i podziwu. W chrześcijaństwie mniszka lub święta kobieta, która stała się równa Boskości męskim mnichom poprzez praktykowanie celibatu, wzorową praktykę religijną i oddanie oraz nienaruszone Dziewictwo, była uważana za przekraczającą ograniczenia jej kobiecości i nazywana była virago. Łaciński pisarz Firmicus Maternus w IV wieku n. e.opisuje virago jako kobiety, które nabierają męskiego charakteru i pragną obcowania z kobietami jak mężczyźni.
Standardowe współczesne słowniki definiują virago jako albo, w kolejności definicji, (1) „głośną apodyktyczną kobietę”; „złośnicę”. albo (2) kobieta o „wielkiej posturze, sile i odwadze” w ten sposób virago nadal jest kojarzona zarówno z nazywaniem kobiety, która albo (1) ma dominujący, szorstki i złośliwy sposób, albo (2) wzniosła się ponad stereotypy kulturowe i płciowe, aby ucieleśniać męski heroizm; na przykład Brytyjska Royal Navy ochrzciła co najmniej cztery okręty wojenne Virago.