Trafnośćedytuj
aby dowód był dopuszczalny, musi mieć tendencję do udowodnienia lub obalenia pewnego faktu będącego przedmiotem postępowania. Jednakże, jeżeli użyteczność tego dowodu jest przeważona przez jego skłonność do powodowania, że fact finder nie aprobuje strony, przeciwko której został przedstawiony z jakiegoś niepowiązanego powodu, nie jest to dopuszczalne. Ponadto niektóre względy polityki publicznej wykluczają dopuszczenie innych istotnych dowodów.
Wiarygodnośćedytuj
aby dowody były na tyle dopuszczalne, aby mogły zostać przyjęte, strona składająca dowody musi być w stanie wykazać, że źródło dowodów to czyni. Jeśli dowody mają formę zeznań świadków, strona, która je przedstawia, musi położyć podwaliny pod wiarygodność i wiedzę świadka. Pogłoski są na ogół wykluczone ze względu na brak wiarygodności. Jeżeli dowody są dokumentowane, strona oferująca dowody musi być w stanie wykazać, że są autentyczne i musi być w stanie wykazać łańcuch dowodowy od pierwotnego autora do obecnego posiadacza. Sędzia procesowy pełni rolę „gatekeepera” w wykluczeniu nierzetelnych zeznań. Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych najpierw zajął się wymogiem wiarygodności dla ekspertów w przełomowej sprawie Daubert przeciwko Merrell Dow Pharmaceuticals, Inc.. Trybunał przedstawił cztery niewyłączne czynniki, które sądy sądowe mogą wziąć pod uwagę przy ocenie wiarygodności biegłych naukowych: (1) czy dowody naukowe zostały przetestowane i metodologia, z jaką zostały przetestowane; (2) czy dowody zostały poddane wzajemnej weryfikacji lub publikacji; (3) czy znany jest potencjalny poziom błędu; oraz (4) czy dowody są ogólnie akceptowane w środowisku naukowym. Kumho Tire Co., Ltd. v. Carmichael później rozszerzył analizę Dauberta o wszystkie zeznania biegłych. Ma to wpływ na werdykt sądu.
kwestie dopuszczalności dowodów w reżimach niedemokratycznychedytuj
w niektórych niedemokratycznych systemach prawnych sądy skutecznie funkcjonują jako organy władzy, a Zasady dowodowe mają sprzyjać ich interesom. Na przykład w Chińskiej Republice Ludowej zaobserwowano, że sądy historycznie akceptowały dowody, które byłyby wykluczone w innych systemach, takich jak przyznanie się do winy w wyniku tortur. Dowody zostały wprowadzone przez sam sąd, a nie państwo,a dowody zostały wykorzystane jako część „procesu legitymizacji wniosków, które zostały już wyciągnięte przed rozprawą”. Praktyki te w teorii zostały zreformowane przez ustawodawstwo, ale wciąż pozostaje pytanie, czy nadal obowiązują w praktyce.