wczesna karieraedit
podczas pracy w Radzie Finney pojawił się w telewizji, grając Pana Hardcastle ’ a w She Stoops to Conquer Olivera Goldsmitha. W piątek 6 stycznia 1956 roku BBC sfilmowało i wyemitowało występy STUDENTÓW RADY w Vanbrugh Theatre w Londynie. Pozostali członkowie obsady to Roy Kinnear i Richard Briers. Finney ukończył studia i został członkiem Royal Shakespeare Company.
Finney otrzymał propozycję kontraktu od organizacji Rank, ale odmówił występu dla reprezentacji Birmingham. Brał udział w produkcji the Miser dla Birmingham Rep, która została sfilmowana dla BBC w 1956 roku. Również dla BBC pojawił się w The Claverdon Road Job (1957) i View Friendship and Marriage (1958).
w Birmingham zagrał tytułową rolę w Henry V, a w 1958 roku zadebiutował na scenie w Londynie w partii Jane Arden w reżyserii Charlesa Laughtona, który wystąpił w tej produkcji wraz ze swoją żoną Elsą Lanchester.
Finney wystąpił gościnnie w kilku odcinkach Emergency-Ward 10 i był Lysanderem w telewizyjnej wersji Snu nocy letniej (1959) w reżyserii Petera Halla.
w 1959 roku Finney pojawił się w Stratford w tytułowej roli w „Coriolanus”, zastępując chorego Laurence ’ a Oliviera.
Po raz pierwszy wystąpił w filmie Tony 'ego Richardsona The Entertainer (1960) z Laurence’ em Olivierem. Finney i Alan Bates zagrali synów Oliviera. W tym samym roku zadebiutował rolą rozczarowanego pracownika fabryki w filmie Karela Reisza „sobotnia noc i niedzielny poranek” („Saturday Night and Sunday Morning”, 1960) Alana Sillitoe, wyprodukowanym przez Richardsona. Film odniósł sukces kasowy, będąc trzecim najpopularniejszym filmem w Wielkiej Brytanii tego roku. Zarobił ponad pół miliona funtów zysku. Następnie Finney zagrał Billy ’ ego kłamcę (1960) na scenie i dla brytyjskiej telewizji.
Finney został wybrany do roli T. E. Lawrence 'a w produkcji Davida Leana Lawrence’ a z Arabii po udanym i skomplikowanym teście ekranowym, który trwał cztery dni. Jednak Finney nie zgodził się na podpisanie wieloletniego kontraktu z producentem Samem Spiegelem i nie zaakceptował tej roli.
Finney stworzył tytułową rolę w Lutrze, sztuce Johna Osborne ’ a z 1961 roku, przedstawiającej życie Marcina Lutra, kluczowej wczesnej postaci reformacji protestanckiej. Występował z the English Stage Company w Londynie, Nottingham, Paryżu i Nowym Jorku. Oryginalna akcja West Endu w Phoenix zakończyła się w marcu 1962 roku, po 239 występach, kiedy Finney musiał opuścić obsadę, aby wypełnić kontrakt z wytwórnią filmową.
Tom JonesEdit
Finney zagrał w nagrodzonym Oscarem filmie z 1963 roku Tom Jones, wyreżyserowanym przez Richardsona i napisanym przez Osborne ’ a. Sukces Toma Jonesa sprawił, że brytyjscy wystawcy wybrali Finneya na dziewiątą najpopularniejszą gwiazdę w box office w 1963 roku. Finney otrzymał 10% zarobków filmowych, co dało mu ponad milion dolarów.
Finney poszedł za tym z małą rolą w filmie wojennym the Victors (1963), który nie odniósł sukcesu. Następnie zadebiutował na Broadwayu w Luther w 1963 roku. Po zakończeniu tego biegu postanowił zrobić sobie rok przerwy i popłynąć dookoła świata. „Ludzie kazali mi zarabiać na moim sukcesie, gdy byłem gorący”, powiedział później. „Działałem przez około osiem lat i miałem tylko jeden urlop … Kapitan Cook był moim bohaterem, kiedy byłem dzieckiem, i pomyślałem, że byłoby ekscytująco pojechać do niektórych miejsc na Pacyfiku, gdzie był.”
sukces Toma Jonesa umożliwił Finneyowi wyprodukowanie w 1964 roku kolejnego filmu, Night Must Fall, w którym również wystąpił i który został wyreżyserowany przez Reisza. Remake klasycznego filmu z 1937 roku o tym samym tytule, film okazał się klapą, a występ Finneya otrzymał słabe recenzje.
1963–1974Edit
August Strindberg w 1965 roku. Powrócił do filmów z dwójką na drodze (1967) z Audrey Hepburn.
wraz z Michaelem Medwinem założył firmę producencką Memorial Productions, która wyprodukowała Privilege (1967) w reżyserii Petera Watkinsa; The Burning (1968) w reżyserii Stephena Frearsa; and If…. (1968), w reżyserii Lindsay Anderson. Memorial wystąpił również w produkcjach scenicznych, takich jak a Day in the Death of Joe Egg, które Finney występował w Londynie, a następnie na Broadwayu. Memorial wyprodukował również niektóre, w których Finney się nie pojawił, takie jak wino wiosenne i Porto oraz Burgular.
później powstał Charlie Bubbles (1968), w którym zagrał Finney, a także wyreżyserował. W filmie zadebiutowała Liza Minnelli. Finney nazwał to później ” najbardziej intensywnym poczuciem tworzenia, jakie kiedykolwiek miałem.”
jako aktor nakręcił „Lato Picassa” (1969). Finney zagrał tytułową rolę w musicalu Scrooge w 1970 roku.
następnie Finney nakręcił Gumshoe (1971), pierwszy film fabularny w reżyserii Stephena Frearsa, dla Memorial. Memorial nadal produkował filmy, w których Finney się nie pojawił: Wiosna i Port Wine (1970), z Jamesem Masonem; Loving Memory (1971), wczesny wysiłek reżyserski Tony 'ego Scotta; Bleak Moments (1971), pierwszy film z Mike’ a Leigh; O Lucky Man! (1973) dla Andersona; oraz prawo i nieporządek (1974); nakręcony w Hollywood.
w 1972 roku Finney powrócił na scenę po sześcioletniej nieobecności w Alpha Beta, którą później nakręcił dla telewizji z Rachel Roberts.
Memorial Productions wycofało się z produkcji, a Finney skupił się na aktorstwie. „Na początku było OK”, powiedział później, ” ale w końcu siedziało w biurze, rzucało pomysły do Hollywood i czekało, aż zadzwoni telefon.”
Morderstwo w Orient Expressie ”
Finney zagrał rolę belgijskiego mistrza Agathy Christie, Herkulesa Poirota w filmie Morderstwo w Orient Expressie (1974). Finney stał się tak znany z roli, że skarżył się, że przez wiele lat pisał do niego: „ludzie naprawdę myślą, że ważę 300 funtów z francuskim akcentem” – powiedział.
ogłosił, że zamierza wyreżyserować film „The Girl in Melanie Klein”, ale nie został zrealizowany.
Finney postanowił odpocząć od scen i skupić się na aktorstwie scenicznym, grając klasykę w Teatrze Narodowym w Londynie. „Czułem, że to wymaga zaangażowania”, powiedział później. „Kiedy cały czas kręcisz filmy, przestajesz oddychać. Dosłownie nie oddychasz w taki sam sposób, jak podczas grania klasyki. Kiedy musisz wygłaszać te długie, złożone przemówienia na scenie, nie możesz podnosić ramion po każdym zdaniu. Zestaw mięśni potrzebnych do tego rodzaju działania musi zostać przeszkolony. Naprawdę chciałem oddać swój potencjał w tych częściach. Nie chciałem być aktorem filmowym, po prostu wpadając, grając Hamleta i startując ponownie. Chciałem poczuć się częścią Towarzystwa.”
Finney był w kadrze narodowej przez ponad trzy lata, podczas których grał w Hamlecie, Makbecie, Tamburlainie i sztukach Antona Czechowa.
Finney nakręcił film telewizyjny Forget-Me-Not-Lane w 1975 roku, który został napisany przez Petera Nicholsa, a także wystąpił w roli cameo w pojedynkach (1977), pierwszy pełnometrażowy w reżyserii Ridleya Scotta. Wydał także album nakładem Motown.
lata 80.XX wieku
Finney od sześciu lat nie zagrał głównej roli w filmie fabularnym i zaczął myśleć o powrocie do kina. Ostatnie dwa udane filmy, które nakręcił, to Scrooge i Orient Express, w których był mocno przebrany. „Większość Amerykanów prawdopodobnie myśli, że ważę 300 funtów, mam czarne włosy i mówię z francuskim akcentem jak Hercule Poirot” – powiedział Finney. „Więc pomyślałem, że powinni na mnie spojrzeć, kiedy byłem jeszcze prawie nieletni i całkiem uroczy.”
Finney postanowił zrobić sześć filmów z rzędu”, abym mógł się zrelaksować i wrócić do tego ponownie. Aby czuć się naprawdę pewnie i wygodnie przed kamerą, musisz to zrobić przez chwilę.”
trzy pierwsze to Thrillery: Loophole (1981), z Susannah York; Wolfen (1981), w reżyserii Michaela Wadleigh; and Looker (1981), scenariusz i Reżyseria Michael Crichton.
otrzymał doskonałe recenzje za występ w dramacie Shoot The Moon (1982). Finney powiedział, że rola ” wymaga osobistego aktorstwa; musiałem zagłębić się w siebie. Kiedy musisz się odsłonić i użyć własnej podatności, możesz zbliżyć się trochę do krawędzi.”
mniej dobrze przyjęty był jego występ jako Daddy Warbucks w Hollywoodzkiej wersji filmowej Annie (1982), którą wyreżyserował John Huston. Finney powiedział, że wejście do tego filmu po nakręceniu „The Moon” było ” cudowne. Używam zupełnie innej strony Siebie Jako Warbucks. „Annie” to showbiznes, otwarty, prosty i bezpośredni. Potrzebuje odważnych, podstawowych kolorów. Nie muszę ujawniać wewnętrznego działania postaci, a to ulga.”
Finney went into the Dresser (1983), w reżyserii Petera Yatesa, który przyniósł mu nominację do Oscara dla Najlepszego Aktora. Następnie zagrał tytułową rolę w filmie telewizyjnym Papież Jan Paweł II (1984), jego amerykańskim debiucie telewizyjnym.
Huston obsadził Finneya w głównej roli w filmie Under the Volcano (1984), który zdobył obu mężczyzn wielkie uznanie, w tym kolejną nominację do Oscara dla Finneya.
Finney zagrał główną rolę Sydney Kentridge w Biko Inquest, dramacie z 1984 roku o śledztwie w sprawie śmierci Steve ’ a Biko, który został nakręcony dla telewizji po londyńskim biegu.
Finney wystąpił na scenie w 1986 roku, następnie zrealizował wersję filmową, w reżyserii Alana J. Pakuli. Miał główną rolę w miniserialu telewizyjnym The Endless Game (1989), napisanym i wyreżyserowanym przez Bryana Forbesa.
1990sEdit
Finney rozpoczął lata 90.od głównej roli w filmie dla HBO, the Image (1990). Zdobył wielkie uznanie grając bossa gangstera w filmie Miller ’ s Crossing (1990), zastępując Treya Wilsona na krótko przed kręceniem filmu.
Finney pojawił się również w filmie Rogera Watersa The Wall – Live in Berlin (1990), gdzie zagrał „The Judge” podczas występu w „The Trial”.
Finney zrobił „Zielonego człowieka” (1990) dla brytyjskiej telewizji, na podstawie powieści Kingsleya Amisa.
wystąpił z The Playboys (1992) dla Gillies MacKinnon; Rich in Love (1993) dla Bruce Beresford; The Browning Version (1994) dla Mike Figgis; a Man of No Importance (1994) dla Suri Krishnamma; i bieg kraju (1995) jako Peter Yates W 1994 roku Finney zagrał konduktora autobusu dla gejów na początku lat 60.W filmie „Człowiek bez znaczenia”.
miał główną rolę w dwóch ostatnich sztukach Dennisa Pottera, Karaoke (1996) i Cold Lazarus (oba 1996). W tym ostatnim grał zmarzniętą, bezcielesną głowę.
Finney zrobił Nostromo (1997) dla Telewizji, a Washington Square (1997) dla Agnieszki Holland, a następnie zawarł raczej angielskie małżeństwo (1998) z Tomem Courtenayem. Miał drugoplanowe role w „Breakfast of Champions” (1999) i „Simpatico” (1999).
2000sEdit
Finney miał swój największy hit od dłuższego czasu z Erin Brockovich (2000), u boku Julii Roberts dla Stevena Soderbergha.
Finney wystąpił w filmie Soderbergh ’ s Traffic (2000) i zagrał Ernesta Hemingwaya w Hemingway, Łowcy Śmierci (2001) dla telewizji.
miał główną rolę w filmie Milo (2001), a w 2002 roku jego chwalona przez krytyków rola Winstona Churchilla w Gathering Storm zdobyła nagrodę Brytyjskiej Akademii Sztuk Filmowych i telewizyjnych (BAFTA), nagrody Emmy i Złotego Globu jako najlepszy aktor.
zagrał także tytułową rolę w serialu „mój wujek Silas”, opartym na opowiadaniach H. E. Batesa, o roguishym, ale kochanym kłusowniku-robotniku na farmie, opiekującym się swoim prababcią. Serial był emitowany w dwóch serialach w 2001 i 2003 roku.
Finney zagrał główną rolę w Big Fish (2003) w reżyserii Tima Burtona, a także wystąpił w drugiej roli Soderbergha w Ocean ’ s Twelve (2004). Zaśpiewał w Trupiej narzeczonej Tima Burtona (2005) i filmie aspekty miłości (2005).
Finney ponownie połączył się z Ridleyem Scottem w dobrym roku (2006). Miał role drugoplanowe w „Amazing Grace” (2006), „Ultimatum Bourne’ a „(2007) i „zanim Diabeł dowie się, że nie żyjesz” (2007). Ostatni raz wystąpił w filmie fabularnym „Skyfall” (2012).
wieloletni kibic Manchesteru United, Finney opowiedział film dokumentalny o katastrofie lotniczej, w której zginęła większość Busby Babes w 1958 roku, który został pokazany na kanale telewizyjnym United MUTV w lutym 2008 roku.
Teatraedytuj
otrzymał nominacje do Nagrody Tony za Luther (1964) i a Day in the Death of Joe Egg (1968), a także wystąpił na scenie w Love for Love, Miss Julie Strindberga, czarna komedia, wiejska żona, Alfa Beta, Ostatnia Taśma Krappa Becketta, Tamburlaine The Great, Another Time i, jego ostatni występ sceniczny, w 1997, „Sztuka” Yasminy Rezy, który poprzedził 1998 Tony Award-winning Broadway uciekaj.
w 1986 roku otrzymał Olivier Award for Orphans i zdobył trzy Evening Standard Theatre Awards dla Najlepszego Aktora.
Finney nigdy nie porzucił pracy scenicznej i kontynuował współpracę z National Theatre Company w Londynie, gdzie występował w połowie lat 60.W „Much Ado About Nothing” Szekspira w The Old Vic i „Cherry Orchard” Czechowa w latach 70. w Teatrze Narodowym.