związek przyczynowy
Brytyjczycy w Indiach po raz pierwszy dowiedzieli się o praktyce dzieciobójstwa kobiet w 1789 roku, w okresie rządów Kompanii. Wśród członków klanu Rajput został zauważony przez Jonathana Duncana, wówczas firmy mieszkającej w dystrykcie Jaunpur w stanie Uttar Pradesh. Później, w 1817 roku, urzędnicy zauważyli, że praktyka była tak zakorzeniona, że w Gujaracie istniały całe taluki Jadeja Rajputs, gdzie nie istniały żadne żeńskie dzieci klanu. W połowie XIX wieku sędzia, który stacjonował w północno-zachodniej części kraju, twierdził, że przez kilkaset lat w twierdzach Radżahów Mynpoorie nigdy nie wychowano żadnej córki i że dopiero po interwencji kolektora dzielnicowego w 1845 r.rajputowy władca utrzymał tam córkę przy życiu. Brytyjczycy zidentyfikowali inne społeczności wysokiej kasty jako praktykujących w północnych, zachodnich i centralnych obszarach kraju; byli to Ahirowie, Bedi, Gurdżarowie, Dżaci, Khatris, Lewa Kanbis, Mohyal bramini i Patidarowie.
według Marvina Harrisa, innego antropologa i jednego z pierwszych zwolenników materializmu kulturowego, te zabójstwa legalnych dzieci miały miejsce tylko wśród Rajputów i innych elitarnych grup właścicieli ziemi i wojowników. Uzasadnienie było głównie ekonomiczne, polegało na chęci nie dzielenia ziemi i bogactwa pomiędzy zbyt wielu spadkobierców oraz na unikaniu płacenia posagów. Siostry i córki wyszłyby za mąż za mężczyzn o podobnym statusie i w ten sposób stanowiły wyzwanie dla spójności bogactwa i władzy, podczas gdy konkubiny i ich dzieci nie mogły i w ten sposób mogły być dopuszczone do życia. Ponadto twierdzi, że potrzeba wojowników w wioskach społeczeństwa przedindustrialnego oznaczała dewaluację dzieci kobiet, a połączenie ofiar wojennych i dzieciobójstwa stanowiło niezbędną formę kontroli populacji.
Socjobiolodzy mają inną teorię niż Harris. Jego teoria i zainteresowanie tematem dzieciobójstwa rodzi się bowiem z bardziej uogólnionego sprzeciwu wobec socjobiologicznej hipotezy imperatywu prokreacyjnego. Zgodnie z tą teorią imperatywu, opartą na XIX-wiecznej modzie na wyjaśnienia zakorzenione w ewolucji i jej założeniu doboru naturalnego, biologiczne różnice między mężczyznami i kobietami sprawiły, że wiele więcej dzieci mogło zostać pozyskanych wśród elit poprzez wsparcie męskiego potomstwa, którego płodność była naturalnie znacznie większa: linia rozprzestrzeniała się i rosła szerzej. Harris uważa to za błędne Wyjaśnienie, ponieważ elity miały wystarczająco dużo bogactwa, aby utrzymać zarówno męskie, jak i żeńskie dzieci. Harris i inni, tacy jak William Divale, postrzegają dzieciobójstwo jako sposób na ograniczenie wzrostu populacji, podczas gdy socjobiolodzy, tacy jak Mildred Dickemann, postrzegają tę samą praktykę jako sposób na jej rozszerzenie.
Inna antropolog, Kristen Hawkes, skrytykowała obie te teorie. Z jednej strony, sprzeciwiając się Harrisowi, mówi, że najszybszym sposobem na zdobycie większej liczby męskich wojowników byłoby posiadanie większej liczby kobiet jako nosicieli dzieci, a posiadanie większej liczby kobiet w wiosce zwiększyłoby potencjał sojuszy małżeńskich z innymi wioskami. Wbrew imperatywnej teorii prokreacyjnej zwraca uwagę, że konsekwencją dla zamożnych elit, takich jak te w północnych Indiach, które chcą zmaksymalizować reprodukcję, jest to, że biedni ludzie chcieliby ją zminimalizować, a zatem teoretycznie powinni byli praktykować dzieciobójstwo mężczyzn, czego najwyraźniej nie zrobili.
wiarygodność raportów kolonialnych na temat dzieciobójstwaedytuj
nie ma danych na temat stosunku płci w Indiach przed okresem rządów kolonialnych. Ponieważ Brytyjczycy byli uzależnieni od lokalnych społeczności wysokiej kasty w celu pobierania podatków i utrzymywania prawa i porządku, administratorzy początkowo byli niechętni zbyt głębokiemu wnikaniu w swoje prywatne sprawy, takie jak praktyka dzieciobójstwa. Mimo że zmieniło się to w 1830 roku, niechęć pojawiła się ponownie po katarowych wydarzeniach Rebelii indyjskiej w 1857 roku, która spowodowała, że rządy Kompanii Wschodnioindyjskiej zostały zastąpione przez Brytyjczyków Raj. W 1857 roku John Cave Browne, kapelan służący w Bengalu, donosił, że Goldney spekuluje, że praktyka dzieciobójstwa wśród Dżatów w prowincji Pendżab pochodzi z „motywów Maltuzjańskich”. W regionie Gudżarat pierwsze przykłady rozbieżności w stosunku płci wśród lewych Patidarów i Kanbisa pochodzą z 1847 roku. Te historyczne zapisy były kwestionowane przez współczesnych uczonych, ponieważ były obserwowane z daleka, a osoby dokonujące nagrań nigdy nie mieszały się ze swoimi podmiotami, aby zrozumieć stojące przed nimi problemy społeczne, ekonomiczne i kulturowe, które mogą mieć wpływ na ich działania. Browne udokumentował swoje spekulacje na temat dzieciobójstwa kobiet za pomocą pogłoski „mówią”. Bernard Cohn twierdzi, że brytyjscy rezydenci Indii zawsze powstrzymywali się od oskarżania osoby lub rodziny o dzieciobójstwo, ponieważ przestępstwo było trudne do udowodnienia w sądzie, pomimo powszechnych spekulacji, że całe Klany lub grupy społeczne praktykowały dzieciobójstwo kobiet. Cohn mówi: „dzieciobójstwo kobiet stało się w ten sposób” przestępstwem statystycznym „” w okresie kolonialnych rządów w Indiach.
oprócz licznych doniesień i korespondencji o dzieciobójstwie od urzędników kolonialnych, istniała również dokumentacja od misjonarzy chrześcijańskich. Wielu z tych misjonarzy było również etnografami, którzy pisali o etnografii Indii w czasie pobytu tam. Wielu misjonarzy patrzyło z góry na Indie i ich kulturę, określając je jako ignoranckie i zdeprawowane. Kilku uczonych zakwestionowało historyczną narrację o dzieciobójstwie kobiet w Indiach, jak donoszą osoby, które patrzyły z góry na kulturę indyjską, a dzieciobójstwo kobiet jest jednym z powodów posiadania wspomnianego uprzedzonego punktu widzenia. Wielu zauważyło, że wskaźnik dzieciobójstwa kobiet nie różnił się w Indiach od części Europy w XVIII i XIX wieku. Niektórzy misjonarze Chrześcijańscy z końca XIX wieku, jak pisze Daniel Grey, błędnie wierzyli, że dzieciobójstwo kobiet jest usankcjonowane przez pisma hinduizmu i islamu, wobec których chrześcijaństwo „wieki po stuleciach wchodziło w zwycięski konflikt”.
lokalizacja i metoda bezpośredniaedytuj
przegląd badań naukowych Millera wykazał, że większość dzieciobójstw kobiet w Indiach w okresie kolonialnym występowała na północnym zachodzie i że była szeroko rozpowszechniona, chociaż nie wszystkie grupy prowadziły tę praktykę. David Arnold, członek grupy subaltern studies, który korzystał z wielu współczesnych źródeł, twierdzi, że stosowano różne metody bezpośredniego dzieciobójstwa, w tym rzekomo w tym zatrucie opium, uduszenie i uduszenie. Trujące substancje, takie jak korzeń Plumbago rosea i arszenik, były używane do aborcji, a te ostatnie, jak na ironię, były używane jako afrodyzjak i lekarstwo na męską impotencję. Akt bezpośredniego dzieciobójstwa wśród Rajputów wykonywały zazwyczaj kobiety, często sama matka lub pielęgniarka. Podawanie trucizny było, w każdym razie, rodzajem zabijania szczególnie związanego z kobietami; Arnold opisuje to jako „często morderstwo przez pełnomocnika”, przy czym mężczyzna jest odsunięty od Wydarzenia i w ten sposób może twierdzić, że jest niewinny.
uchwalenie Female Infanticide Prevention Act z 1870 roku sprawiło, że praktyka ta stała się nielegalna w indyjskich regionach Pendżabu i północno-zachodnich prowincji. Gubernator generalny Indii miał prawo rozszerzyć ustawę na inne regiony według własnego uznania.
wpływ głodu na dzieci edytuj
w XIX i na początku XX wieku w Indiach co pięć do ośmiu lat występowały głody, w wyniku których miliony ludzi umierało z głodu. Podobnie jak w Chinach, wydarzenia te zaczęły się dzieciobójstwem: zdesperowani głodujący rodzice albo zabijali cierpiące niemowlę, sprzedawali dziecko, aby kupić jedzenie dla reszty rodziny, albo błagali ludzi, aby zabrali je za darmo i nakarmili. Gupta i Shuzhou twierdzą, że masowe głód i Wydarzenia historyczne związane z ubóstwem miały wpływ na historyczne wskaźniki płci, a także miały głębokie konsekwencje kulturowe dla dziewcząt i regionalnych postaw wobec śmiertelności niemowląt.
wpływ polityki gospodarczej na dzieciośćedytuj
według Mary Hvistendahl dokumenty pozostawione przez administrację kolonialną po uzyskaniu niepodległości Indii wykazały bezpośredni związek między polityką podatkową Kompanii Wschodnioindyjskiej a wzrostem liczby przypadków dzieciobójstwa kobiet.
demografiaedytuj
dziesięcioletni spis ludności Indii w latach 1881-1941 odnotował konsekwentnie przekrzywiony stosunek liczby mężczyzn do liczby kobiet. Różnica płci była szczególnie wysoka w północnych i zachodnich regionach Indii, przy czym ogólny stosunek płci-mężczyźni na 100 kobiet-wynosił od 110,2 do 113,7 na północy w okresie 60 lat i od 105,8 do 109,8 mężczyzn na każde 100 kobiet w zachodnich Indiach dla wszystkich grup wiekowych. Visaria twierdzi, że deficyt kobiet wśród muzułmanów był znacznie wyższy, obok Sikhów. Region Indii południowych był wyjątkiem, zgłaszając nadmiar kobiet w ogóle, co uczeni przypisują częściowo selektywnej emigracji mężczyzn i regionalnej praktyce matriarchatu.
ogólny stosunek płci i nadmiar mężczyzn w różnych regionach były najwyższe wśród muzułmańskiej populacji Indii w latach 1881-1941, a stosunek płci w każdym regionie korelował z odsetkiem populacji muzułmańskiej, z wyjątkiem wschodniego regionu Indii, gdzie ogólny stosunek płci był stosunkowo niski, podczas gdy miał wysoki procent muzułmanów w populacji. Jeśli regiony, które są obecnie częścią współczesnego Pakistanu są wyłączone (Baluchistan, North West Frontier, Sind na przykład), Visaria stwierdza, że regionalny i ogólny stosunek płci dla reszty Indii w okresie 1881-1941 poprawiają się na korzyść kobiet, z mniejszą przepaścią między populacją mężczyzn i kobiet.