jeśli poprosisz zwykłą osobę o narysowanie miasta, nie w oparciu o istniejące miasto, ale raczej o koncepcję „miasta”, może ona zacząć od narysowania granic. Aby narysować te granice, mogą zacząć od zrobienia czegoś, czego prawie żadne miasta nie zrobiły—uczynienia go pewnego rodzaju prostym kształtem. Kwadrat, okrąg, prostokąt, coś w tym stylu. Potem wypełniali rzeczy miasta-ulice, budynki i parki-w tym kształcie.
oczywiście nie tak wyglądają miasta. Granice wielu miast zależą w jakiś sposób od wody. Istnieją miasta składające się z jednej lub więcej wysp, takie jak Nowy Jork (Bronx, jedyna część miasta na kontynencie), Hongkong i Singapur. Wiele z nich znajduje się na wybrzeżach, takich jak Los Angeles, Chicago i Szanghaj. Jeszcze inne budowane są wokół rzek: Pittsburgh, Paryż, Kair. Te naturalne cechy są nieregularne. Większość starszych miast, przez wieki wielu małych decyzji wielu różnych ludzi, rozszerzała się i kurczyła, aż stały się jakby blob-kształtne. Miasta są jak grzyby, rosną w sposób, który ma wewnętrzny sens, ale niekoniecznie geometryczny sens jako całości. Nie są to Trójkąty, okręgi ani prostokąty. To byłoby dziwne.
Waszyngton, D. C. Jest jednak tak blisko tego kwadratowego rysunku, jak każde prawdziwe miasto. Został narysowany jako doskonały kwadrat, z nienaturalnie prostymi liniami przechodzącymi pod nienaturalnymi kątami przez wzgórza, drogi wodne i nieruchomości. Co dziwniejsze, tak pozostaje dzisiaj, ponad 200 lat później – ze znaczącym problemem, że miasto oddało około jednej trzeciej swojej ziemi niektórym wściekłym sąsiadom. „Ze wszystkich planowanych miast na świecie Waszyngton jest prawdopodobnie bliżej pierwotnych planów niż jakiekolwiek inne”, mówi Don Hawkins, architekt, historyk i ekspert od historii stolicy USA. Ale nawet dzisiaj, jeśli spojrzycie na mapę większości miast, a potem na Waszyngton, myślicie: czy naprawdę ma trzy proste linie, pod kątem 90 stopni, jako granice? Co do diabła?
Od pierwszego spotkania Kongresu Kontynentalnego, w 1774 roku, aż do 1800 roku, Stany Zjednoczone nie miały stolicy. Miała ona szereg miejsc, w których Kongres się spotykał, w tym Filadelfię i Nowy Jork, które są dość dobrze znane jako wczesne „stolice”, wraz z serią losowych miast, które służyły jako tymczasowe stolice przez zaledwie jeden dzień (patrz Lancaster, Pensylwania). Zawsze traktowano to jako sytuację tymczasową. Konstytucja zawiera kilka niezwykle niejasnych i minimalnych instrukcji dotyczących utworzenia stałego miasta stołecznego. Instrukcje te są: W rzeczywistości będzie to dzielnica (która zawiera miasto), nie będzie większa niż 10 mil kwadratowych (co oznacza, 100 mil kwadratowych) i będzie wyrzeźbiona z ziemi cedowanej przez jedno lub więcej państw.
Filadelfia i Nowy Jork były postrzegane jako nieodpowiednie do tego celu, ponieważ w przypadku braku komunikacji dalekiego zasięgu i wydajnego transportu, posiadanie siedziby władzy federalnej w swoim rodzinnym mieście byłoby ogromną zaletą dla każdego. To miasto stałoby się niezwykle potężne i prawdopodobnie skorumpowane, a mieszkańcy tego państwa mieliby nadmierny wpływ na zarządzanie krajem. Autorzy Konstytucji posunęli się daleko w przeciwnym kierunku i postanowili stworzyć nowe Miasto (dzielnicę) z całej tkaniny, w którym skutecznie jego obywatele wymieniliby reprezentację kongresową za tę cenną bliskość władzy federalnej.
16 lipca 1790 roku Waszyngton podpisał ustawę Residence Act, która określała lokalizację nowej stolicy, choć nie dokładnie tam, gdzie ona będzie, tylko że będzie na Potomac, między rzeką Anacostia a Conococheague Creek. Lokalizacja, jak dobrze wiedzą fani Hamiltona, była również kompromisem, graniczącym z łapówką, dla południowych stanów, które były zirytowane koniecznością wzięcia na siebie ciężaru spłacania długów północnych stanów z wojny rewolucyjnej. Umieszczenie stolicy na południu, a przynajmniej tym, co było wtedy południem, było koncesją na wprowadzenie tych państw na pokład.miejsce to zostało wybrane przez Waszyngton, co było próbą wykorzystania przez Kongres ogromnej popularności Waszyngtonu jako pretekstu do przyjęcia nowego miasta. Waszyngton dorastał dość blisko i utrzymywał wiejską posiadłość (choć jest to prawdopodobnie wspanialszy termin niż w rzeczywistości) w Mount Vernon, na południu. Waszyngton kochał ten obszar i widział Potomac River jako możliwe połączenie z wnętrzem, szczególnie oczywiście żyzną dolinę rzeki Ohio, która obawiał się, że oderwie się od pierwotnych 13 kolonii. Waszyngton, w przeciwieństwie do długoletniej pogłoski, nie był właścicielem ziemi, którą wybrał na stolicę, chociaż kupił kilka w mieście po jego wyborze. Hawkins stanowczo zaprzecza, że Waszyngton wybrał ten obszar dla osobistych korzyści, nazywając go „większym człowiekiem”, chociaż Waszyngton absolutnie był spekulantem ziemi, który ścigał ziemię na zachód, zanim został na to prawnie dopuszczony. (Jako jeszcze jedna kwestia jasności, Waszyngton, D. C., nie został zbudowany na Bagnie, choć sporadyczne wpadki inżynieryjne podczas rozwoju doprowadziły do łagodnych powodzi, które zamieniły polne drogi w błoto.)
stamtąd Waszyngton i Jefferson pracowali razem, aby dowiedzieć się, gdzie dokładnie powinna być stolica. Planiści-największe wpływy wywarli Waszyngton, Jefferson, a jedyny pierwszy planista, Peter L ’ Enfant-szli niewiarygodnie dosłownie z wytycznymi Konstytucji. 10 mil kwadratowych? Dobrze. Zróbcie ten cholerny kwadrat, który jest 10 mil z każdej strony.
ale kształty dróg wodnych wymienione w Akcie zamieszkania faktycznie kończyły się w punkcie, więc obróciły plac, z narożnikiem skierowanym w dół, aby spotkać się na skrzyżowaniu Potomac i Anacostia.
w jej skład wchodziły dwa miasta—osiedla, tak naprawdę—w okolicy: Georgetown i Alexandria. Okręg obejmował Potomac, który był (i jest) granicą między dwoma stanami: Maryland i Wirginią. Obaj podarowali kawałek ziemi na nowy Dystrykt Kolumbii. Byłby to więc idealny plac z rzeką biegnącą przez środek. Przynajmniej na chwilę.
Waszyngton i Jefferson zatrudnili Pierre 'A L’ Enfanta, który udał się przez Petera, aby zaplanować nową stolicę. L ’ enfant pracował w Federal Hall na Manhattanie i był głęboko związany z wpływowymi wczesnymi Amerykanami, w tym Waszyngtonem i Alexandrem Hamiltonem. Bardzo ważne jest, aby zauważyć, że w tych pierwszych dziesięcioleciach kraju, to była bardzo mała liczba ludzi budujących to coś od zera, tylko ledwo wiedząc, co robią i podejmując ogromne decyzje, które wpłynęłyby na kraj na zawsze. Szybkość była również niezwykle ważna. Kraj ten musiał być gotowy do działania, ponieważ był postrzegany jako kruchy i podatny na rozłam w każdej chwili. „Prezydent i Kongres wymyślali wszystko w miarę upływu czasu”, mówi Jane Levey, historyk w Historical Society of Washington, D. C.
w tym środowisku, a ponieważ rząd federalny nie był w stanie zbliżyć się do rozmiarów, jakie wkrótce się stanie, zadanie L ’ Enfanta było postrzegane jako ważne, ale w żadnym razie nie było to najważniejsze lub jedyne, co powstało w tym czasie. Miał więc wolną rękę, by samodzielnie zaprojektować całą stolicę. Stworzył symboliczny układ, z trzema grupami-władzy ustawodawczej i wykonawczej, plus „handel”, który miał reprezentować ludzi—mający własne centra, z promieniującymi od nich ulicami. Jego granice były niezwykle proste, ale jego planowanie ulic było artystyczne i skomplikowane. To nie tylko siatka. To siatka pokryta geometrycznymi kształtami. „Aż do XIX wieku nikt nigdy nie myślał o mieście w kategoriach zbyt złożonych, aby narysować na nim miniaturę”, mówi Hawkins. „L’ Enfant był ostatnim człowiekiem, który mógł to zrobić bez konieczności rozważania zawiłości rewolucji przemysłowej.”
wszystko to jednak zostało zbudowane w tylko jednej części Dystryktu Kolumbii—po stronie Maryland, w pobliżu spotkania rzek. Dziś „Waszyngton ” i” Dystrykt Kolumbii ” są synonimami, ale nie zawsze tak było. Według planu L ’ Enfanta Waszyngton był tylko jednym miastem, wraz z Georgetown i Aleksandrią, a także dużą ilością otwartej przestrzeni na pola uprawne w obrębie dzielnicy. Waszyngton w końcu połknął Georgetown i rozszerzył się aż do swoich kwadratowych granic-czyniąc Waszyngton i Dystrykt Kolumbii tym samym.
ostatecznie miasto stało się zwiastunem wojny domowej. „To było miasto kontrolowane przez Kongres”, mówi Levey. „Żadne inne miasto w Stanach Zjednoczonych nie może być uznane za znajdujące się pod wyłączną kontrolą federalną.”Abolicjoniści uznali dzielnicę za użyteczną odskocznię. Mocno zabiegali o koniec niewolnictwa w jego kwadratowych granicach, a do 1840 roku wydawało się to nieuchronne. To zirytowało Wirginię głęboko, ponieważ Alexandria, która była częścią dzielnicy, była głównym ośrodkiem handlowym dla zniewolonych ludzi. Do tego część stolicy. który został obdarowany przez Virginia nie widział wiele dobrobytu z bycia włączone do dzielnicy, ponieważ wszystkie ważne budynki zostały umieszczone po stronie Maryland. Virginia zasadniczo zerwała umowę i poprosiła rząd, by oddał im ziemię. Rząd, mając do czynienia z zbliżającą się wojną domową i nie przejmując się zbytnio zaściankami, po drugiej stronie rzeki, zgodził się.
były rozproszone wysiłki, aby umieścić Virginię z powrotem w Waszyngtonie., aby ponownie zrobić plac capital square, ale żaden nie odniósł sukcesu (lub naprawdę nie zbliżył się do sukcesu).
Waszyngton nie jest jedynym dużym planowanym miastem na świecie. Nie jest to nawet jedyna planowana stolica. Ale żaden z pozostałych nie ma tak sztywnych granic. Jedynymi bliskimi prawidłowości Waszyngtonu są Brasilia, która ma kształt samolotu, oraz La Plata, stolica prowincji Buenos Aires w Argentynie, która w rzeczywistości jest placem.
to, że granice Waszyngtonu zostały początkowo narysowane jako linie proste, jest bardzo zgodne ze sposobem, w jaki rozległe nowe terytorium Ameryki Północnej zostało podzielone przez europejskie mocarstwa. Pomiary były kosztowne i czasochłonne. Był on zazwyczaj zarezerwowany dla rzek i linii brzegowych, które osadnicy potrzebowali do wykreślenia w celach transportowych. Poza tymi, Zwykle zaczynali w punkcie wzdłuż drogi wodnej i rysowali linię prostą, a później radzili sobie z wszelkimi komplikacjami. Dlatego tak wiele państw amerykańskich ma proste linie, lub coś blisko nich, jak granice, podobnie jak wiele krajów w Afryce-kolejny przypadek Europejskiego lenistwa podczas walki o Afrykę.
nic z tego nie jest takie dziwne. Większość stanów i miast w Stanach Zjednoczonych bez jakiejś twardej naturalnej granicy (takiej jak rzeka lub ocean) były odwzorowane w ten sposób, na początku. „To ma sens, ponieważ zasadniczo sprzedajesz nieruchomości, jeśli budujesz miasto”, mówi Hawkins. Ale powoli rozwijały się, pożerały Sąsiednie miasta, przecinały rzeki i rosły – a sprawy stawały się bardziej zawiłe.
Waszyngton nigdy by tego nie zrobił, z kilku powodów. Początkowo Konstytucja nakazywała, że dzielnica nie może być większa niż 100 mil kwadratowych. Ale w czasie wojny secesyjnej Waszyngton był nieco mniejszy, oddając Wirginii około 1/3 swojej ziemi. Dziś stolica ma tylko 68,34 mil kwadratowych. Konstytucyjnie, to absolutnie może się rozwinąć.
„Jeśli już, ludzie chcą się wydostać z dzielnicy”, mówi Hawkins. Wiele, choć nie wszystkie, miast otaczających D. C. Jest bardzo bogatych, zapewniając wiele dochodów podatkowych swoim stanom—dochody te straciłyby, gdyby te miasta stały się częścią Waszyngtonu. Jest też kwestia prawa do głosowania, jeśli chodzi o reprezentację w Kongresie; Ci z Maryland i Wirginii nie chcieliby oddać ich do zamieszkania w Waszyngtonie, odkładając na bok pomysł uczynienia Waszyngtonu stanem własnym, z dwoma senatorami. Dzielnica jest tak niepopularna, że daleko jej do rozrostu, jak to często robią normalne miasta, coraz większy ruch na rzecz jej zmniejszenia. Jedna z powtarzających się propozycji zakłada, że większość dzielnicy zostanie przeniesiona do Maryland, co przywróci reprezentację jej mieszkańcom. (Choć tylko 28 procent Marylanders popiera tę aneksję, według sondażu z 2016 roku.)
więc Waszyngton pozostaje taki, jaki jest, z dwoma kątami prostymi i trzema liniami prostymi. To tylko częściowo tak było zaplanowane, ale tak będzie.