Kościół Rzymskokatolicki w swojej formule chrztu nadal prosi, aby rodzice i rodzice chrzestni niemowląt do chrztu recytowali Credo Apostołów jako znak, że akceptują podstawowe doktryny Kościoła i pomogą swoim dzieciom wzrastać w wierze katolickiej. Wyznanie wiary głosi wiarę w Trójcę Świętą; wcielenie, mękę i zmartwychwstanie Chrystusa; powtórne przyjście i Sąd Ostateczny Chrystusa; odpuszczenie grzechów; kościół; i życie wieczne. Pierwsi Ojcowie Kościoła uczynili credo podstawą chrzcielnych homilii wygłaszanych katechumenom lub osobom przygotowującym się do obrzędu. Homilie, podobnie jak współczesna Doktryna Rzymsko-Katolicka, znacznie wykraczały poza nagie artykuły wyznania wiary.
wiara Rzymsko-Katolicka włącza w swoją strukturę księgi Biblii hebrajskiej, czyli Starego Testamentu. Z tych ksiąg wywodzi się wiara w grzech pierworodny, rozumiany jako dziedziczna i uniwersalna wada moralna człowieka, która czyni go niezdolnym do osiągnięcia swego przeznaczenia, a nawet niezdolnym do podstawowej przyzwoitości. Znaczenie tej doktryny polega na wyjaśnieniu ludzkiej kondycji jako spowodowanej przez człowieka, a nie przez boską porażkę (ani, we współczesnej teologii Rzymskokatolickiej, przez diaboliczny wpływ). Ludzkość może być wyzwolona z jej poniżonego stanu tylko przez zbawczy akt Boga-śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. W Jezusie Bóg objawia się jako ojciec, który posyła syna na swoją zbawczą misję, a przez syna Duch Święty mieszka w odkupionych. W ten sposób objawia się Trójca osób, a przeznaczeniem ludzkości jest udział w Boskim życiu trzech osób Trójcy. Zbawczy akt Jezusa wprowadza łaskę, która w wierzeniach rzymsko-katolickich oznacza zarówno miłość Boga, jak i efekt, jaki wywołuje w ludziach jego miłość. (Teologiczna idea łaski była gorąco kwestionowana.) Odpowiedzią wierzących na obecność łaski są trzy cnoty teologiczne: wiara, nadzieja i miłość, które umożliwiają im życie chrześcijańskie. Ludzie są wprowadzani do łaski i inicjowani do kościoła przez chrzest, a życie łaski jest podtrzymywane w kościele przez sakramenty.
dzięki uprzejmości The Pierpont Morgan Library, New York City
życie łaski osiąga swoje spełnienie w eschatologii. W tej dziedzinie wierzeń o końcu świata i „rzeczach ostatecznych” współczesna teologia odrzuca fizyczne nagrody i kary, które były kluczowe dla wcześniejszych wierzeń i tak ŻYWO przedstawione przez Dantego. Większość teologów uznaje alegoryczny charakter większości tradycyjnych wyobrażeń nieba, piekła i czyśćca, a Katechizm Kościoła określa oddzielenie od Boga jako największą karę „wiecznego ognia” piekła. Sam sąd jest zarówno osobisty, jak i ogólny, według kościoła. Każda osoba będzie sądzona zaraz po śmierci zgodnie ze swoją wiarą i uczynkami, ale Chrystus przyjdzie również sądzić żywych i umarłych na końcu czasów. Centralnym elementem eschatologii katolickiej jest wiara w zmartwychwstanie ciała, co dla katolików rzymskich, podobnie jak dla wszystkich chrześcijan, jest potwierdzone cielesnym zmartwychwstaniem Jezusa. Istotnie, znaczenie Wniebowstąpienia Chrystusa w jego ciele zostało odnotowane w Ewangeliach i listach św. Pawła Apostoła.