dyskusja
złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego jest martwiczą infekcją kanału słuchowego zewnętrznego, kości skroniowej i otaczającej tkanki miękkiej. Najczęstszymi objawami choroby są ciężka otalgia i przewlekły otorrhea. Ponadto występowanie dysfagii, dysfonii i paraliżu twarzy może być związane z zajęciem nerwu czaszkowego (8). Według badań przeprowadzonych przez Bhat et al. (16), najczęstszym objawem MOE jest ból ucha, a drugim najczęstszym objawem jest wyładowanie ucha. Ponadto zgłaszali, że polipy w kanale słuchowym zewnętrznym stwierdzono u 14% pacjentów wszyscy pacjenci w naszym badaniu mieli ciężką otalgię; 72% z nich miało przewlekły otorrhea, a 12% z nich miało polipy w kanale słuchowym zewnętrznym.
złośliwe zapalenie ucha zewnętrznego zwykle dotyka pacjentów w podeszłym wieku z cukrzycą. W naszym badaniu wszyscy pacjenci mieli cukrzycę, a średni wiek wynosił 69,68±11,29 lat. W naszym badaniu pacjenci w podeszłym wieku mieli dłuższy pobyt w szpitalu w porównaniu do pacjentów dorosłych. Rubin i Yu (4) donoszą, że mikroangiopatia i zaburzenia krążenia krwi u pacjentów z cukrzycą mogą odgrywać główną rolę w patogenezie MOE. Ponadto pacjenci w podeszłym wieku mają więcej zabiegów szpitalnych i dłuższe hospitalizacje (17).
nerw twarzowy jest najczęściej dotkniętym nerwem czaszkowym ze względu na jego bliskość do zewnętrznego kanału słuchowego. Mani i in. (8) oraz Soudry et al. (18) porównano pacjentów z paraliżem twarzy i bez paraliżu twarzy, u których zdiagnozowano MOE i nie stwierdzono znaczącej różnicy w przeżywalności. Według badań przeprowadzonych przez Franco-Vidal et al. (19), 9 (20%) z 46 pacjentów miało zajęcie nerwu twarzowego. Podobnie, w naszym badaniu, 20% z 25 pacjentów miało paraliż twarzy stopnia 6, a 8% z nich miało paraliż twarzy stopnia 3. Ropień wewnątrzczaszkowy wystąpił u jednego z pacjentów z porażeniem twarzy stopnia 6.
większość badań wykazała, że Pseudomonas aeruginosa jest najczęściej izolowanym czynnikiem mikrobiologicznym (1, 5, 16). W badaniu przeprowadzonym przez Shavit et al. (5), Pseudomonas aeruginosa wyizolowano u 39 (44,3%) z 88 pacjentów i S. aureus u 7 (8%) pacjentów (5). Bhat i in. (16) izolowane Pseudomonas aeruginosa u 11 (73%) Z 15 pacjentów. Zidentyfikowaliśmy Pseudomonas aeruginosa w 11 (44%) Z 25 kultur wymazu kanału słuchowego zewnętrznego. Ponadto zidentyfikowaliśmy S. aureus u trzech pacjentów (12%) i A. flavus u dwóch pacjentów (8%).
markery zapalne, takie jak ESR, liczba białych krwinek lub CRP, mogą być zwiększone u pacjentów z MOE (6, 8). W badaniu z udziałem 28 pacjentów przeprowadzonym przez Lee i wsp. (6) stwierdzono, że średnie poziomy ESR i CRP wynosiły odpowiednio 34,8 mm/h i 5,33 mg/dL u 12 pacjentów, u których chorobę można było opanować za pomocą terapii. Ponadto u 16 pacjentów, u których nie wystąpiła odpowiedź na leczenie, średnie wartości ESR i CRP wynosiły odpowiednio 96,1 mm/h i 15,46 mg/dL. Zgłaszali statystycznie istotną różnicę między grupami (6). Według badań przeprowadzonych przez Mani et al. (8), ESR mierzono U 16 pacjentów i stwierdzono, że średni poziom ESR wynosił 53 mm/h, z zakresem 3-144 mm/h. jednak nie stwierdzono żadnego związku między poziomem ESR a wynikami tomografii komputerowej. Bhat i in. (16) stwierdzono, że ESR była większa niż 100 mm/H U 3 z 15 pacjentów i wynosiła między 50 a 100 mm/h u czterech pacjentów. W naszym badaniu średnie poziomy ESR i CRP wynosiły odpowiednio 52,76±32,49 mm/h i 2,54±1,90 mg/dL. W pierwszym badaniu stwierdzono, że poziom ESR został zwiększony o 50% -80%, a poziom CRP o 66,7% -78,6% w naszym badaniu. W rezultacie ESR i CRP mogą być użytecznymi markerami laboratoryjnymi do badań przesiewowych MOE (20).
chociaż nie ma ujednoliconych wytycznych dotyczących leczenia MOE i optymalny czas trwania leczenia jest nieznany, antybiotykoterapia doustna lub dożylna jest zwykle podawana przez 4-6 tygodni (21). Hodowla bakterii stanowi podstawę doboru antybiotyków. Jeśli wyniki hodowli są negatywne, powszechnie stosuje się cyprofloksacynę z ryfampicyną lub bez niej, fluorochinolony nowej generacji lub cefalosporynę trzeciej generacji (22). Shavit i in. (5) poinformował, że prawie 65 (73%) Z 88 pacjentów było leczonych dożylnie ceftazydymem, podczas gdy pozostali byli leczeni wysokimi dawkami chinolonów doustnych. Ponadto worykonazol podawano pięciu pacjentom. W badaniu przeprowadzonym przez Rubina Grandisa i wsp. (23), fluorochinolony ogólnoustrojowe lub miejscowe umożliwiły skuteczne leczenie ambulatoryjne i zmniejszyły długość pobytu w szpitalu. W naszym badaniu 3 (12%) pacjentów leczono lekami przeciwgrzybiczymi, a wszyscy pacjenci byli leczeni antybiotykami dożylnymi.
Aspergillus fumigatus jest najczęstszym organizmem grzybowym wywołującym MOE (24). „A. flavus” jest rzadziej występującym patogenem i bardzo rzadko izolowany w MOE. A. flavus został wyizolowany z dwóch próbek pacjentów w naszym badaniu. Leczenie przeciwgrzybicze jest uzasadnione, ponieważ MOE może być spowodowane przez organizmy grzybicze lub mieszaną infekcję bakteryjną i grzybiczą (22). Worykonazol jest pierwszą opcją leczenia zakażeń aspergillus (25). W grzybicy mogą być stosowane zarówno formy dożylne, jak i doustne. W naszym badaniu dożylne leczenie worykonazolem podawano dwóm pacjentom w dawce 200 mg dwa razy na dobę. Tym dwóm pacjentom podawano również tlenoterapię hiperbaryczną. Mogą wystąpić nerkowe działania niepożądane worykonazolu, dlatego czynność nerek powinna być ściśle monitorowana (26). Amfoterycyna B i/lub Iitrakonazol są inne możliwości leczenia grzybicy MOE. Powinniśmy zmniejszyć dawkę amfoterycyny B, ze względu na skutki uboczne, zwłaszcza niewydolność nerek. Grzybica jest chorobą oporną na leczenie, dlatego w większości przypadków wymagana jest radykalna mastoidektomia (27). W naszym badaniu żaden pacjent z grzybicą nie wymagał radykalnej mastoidektomii, a regresję choroby wykryto po dożylnym leczeniu worykonazolem.
nie wykazano skuteczności tlenoterapii hiperbarycznej w porównaniu z leczeniem antybiotykami i (lub) zabiegiem chirurgicznym (13). Szupak i in. (28) zalecany tlen hiperbaryczny jako leczenie uzupełniające. Narozny i in. (27) ocenił skuteczność tlenoterapii hiperbarycznej i poinformował, że 93.3% pacjentów nie miało wydzieliny z ucha i bólu w drugim miesiącu. Ponadto stwierdzono subiektywną poprawę radiologiczną w obrazach TK, a pacjenci zostali wcześniej wypisani ze szpitala. W naszym badaniu zastosowano tlenoterapię hiperbaryczną w ośmiu przypadkach opornych na leczenie i nie stwierdzono statystycznie istotnej różnicy w długości pobytu w szpitalu. Tlenoterapię hiperbaryczną stosowaliśmy tylko u pacjentów opornych na leczenie. Dlatego nie stwierdzono statystycznie istotnego wpływu tlenoterapii na długość pobytu w szpitalu.
według naszej analizy niekontrolowana cukrzyca i starszy wiek są związane z długością pobytu w szpitalu. Z drugiej strony, czas hospitalizacji zmniejszył się po zastosowaniu doustnych fluorochinolonów nowej generacji.