utwór znany jest również z omówienia Zasady decorum (używania odpowiedniego słownictwa i dykcji w każdym stylu pisania) (L. 81-106) oraz z krytyki prozy purpurowej Horacego (purpureus pannus, L. 15-16), terminu ukutego przez niego na określenie użycia języka kwiecistego. Zasada ta jest uważana za główny składnik poetyki Horatiańskiej, ponieważ miała na celu przede wszystkim osiągnięcie verismilitude w reprezentacji artystycznej, kierując wszystko od wyboru gatunku do dykcji, charakteryzacji dramatycznej, metrum, poetyckiej inwencji i zamierzonego efektu. Niektórzy cytowali, że decorum wymusza podporządkowanie, takie jak Części do całości, kobieta do mężczyzny, pragnienie rozumu, a jednostka do stanu.
w wierszu 191 Horacy ostrzega przed deus ex machina, praktyką rozwiązania zawiłego spisku poprzez pojawienie się Boga Olimpijskiego i naprawienie wszystkiego. Horacy pisze „Nec Deus intersit, nisi dignus vindice nodus”: „aby Bóg nie interweniował, chyba że pojawi się węzeł godny takiego rozplątacza”.
być może można nawet powiedzieć, że cytowalność ARS Poetica Horacego jest tym, co dało mu wybitne miejsce w krytyce literackiej: Norton Antologia teorii i krytyki mówi:
nie można przecenić znaczenia ARS Poetica Horacego (sztuki poezji) dla późniejszej historii krytyki literackiej. Ten epigramatyczny, a czasem enigmatyczny poemat krytyczny od czasu jego powstania w I wieku p. n. e.wywierał niemal ciągły wpływ zarówno na poetów, jak i krytyków literackich – być może dlatego, że jego Dikta, sformułowana w formie wierszowej, jest tak wybitnie cytowalna. Twierdzenie Horacego, że poezja powinna „pouczać i zachwycać”, było powtarzane tak często, że stało się znane jako horacjańskie frazesy.
horacjański frazes jest zwykle podawany jako „pouczać i zachwycać”, ale czasami jako „pouczać lub zachwycać”. Pierwsze czytanie sugeruje, że cała literatura musi być pouczająca. Pokrewną niejednoznacznością jest to, że” instruować „może być lepiej przetłumaczone jako” pomoc”,” doradzać „lub”ostrzegać”. Horacy powtarza tę maksymę w różnych słowach: „Aut prodesse uolunt aut delectare poetae aut simul et iucunda et idonea dicere uitae „(poeta chce skorzystać lub zadowolić, lub być przyjemnym i pomocnym w tym samym czasie),” miscuit utile dulci „(mieszanka użytecznego i słodkiego) i” delectando pariterque monendo ” (zachwycanie i doradzanie).
ARS Poetica została po raz pierwszy przetłumaczona na język angielski w 1566 roku przez Thomasa Dranta. Przekład Bena Jonsona został opublikowany pośmiertnie w 1640 roku.